| POCZĄTEK PNF | |
| Herman Kabat w latach 40. XX w. wykorzystując prawa Sheringtona jak również własne doświadczenia opracował metodę którą określił proprioceptywnym ułatwianiem. Metoda ta odpowiednio zmodyfikowana nosi dziś nazwę PNF – proprioceptywnego nerwowo-mięśniowego ułatwiania. Ma na celu uruchomienie rezerw adaptacyjnych O.U.N. Wykorzystuje się zjawisko plastyczności układu nerwowego, dzięki maksymalnej aktywizacji receptorów narządu ruchu. Można to uzyskać dzięki zastosowaniu odpowiednich wzorców ruchowych, wykonywanych w płaszczyznach diagonalnych (skośnych), z akcentowaniem elementów rotacji [1,2,3,4]. | |
| FILOZOFIA PNF | |
| Terapię prowadzi się wg określonych zasad, dzięki którym możemy uzyskać poprawę kontroli motorycznej pacjenta poprzez globalne oddziaływanie na układ nerwowy i mięśniowy. Celem jest uzyskanie funkcjonalnych zachowań pacjenta poprzez ułatwianie wykonywania ruchów, poprawiając stabilizację, wytrzymałość i koordynację. Wykorzystuje się bodźce proprioceptywne oraz eksteroceptywne poprzez specyfikę wykonywanych ćwiczeń i kontakt manualny z chorym. Poprzez kontakt słowny terapeuta wyjaśnia cel prowadzonych ćwiczeń, oraz motywuje pacjenta do ćwiczeń. Wykorzystanie synergizmów mięśniowych poprzez tzw. irradiację- promieniowanie pobudzenia- pozwala aktywizować chory odcinek ciała w wyniku specyficznej pracy ze stroną zdrową. Podstawowe założenia metody to:pozytywne nastawienie do pacjenta i jego problemów,globalna obserwacja pacjenta,myślenie i analiza funkcjonalna,mobilizacja rezerw pacjenta- poprzez pozytywne rozpoczęcie zabiegu,bezbolesna praca z pacjentem,częsta zmiana pozycji wyjściowych,uzyskanie odpowiedzi na każdy bodziec,intensywny plan ćwiczeń, również do domu. | |
| TECHNIKI STOSOWANE W PNF | |
| Reedukację motoryczną prowadzi się z wykorzystaniem charakterystycznych wzorców ruchowych odpowiednio sklasyfikowanych w oparciu o naturalne ruchy wykonywane w życiu codziennym. Ćwiczenia ruchowe prowadzi się z wykorzystaniem odpowiednich technik podzielonych na trzy podstawowe grupy: 1. Techniki agonistyczne:rytmiczne pobudzanie ruchu,odtwarzanie ruchu,powtarzane rozciąganie na początku ruchu,powtarzane rozciąganie w czasie ruchu,kombinacja skurczów izotonicznych.2. Techniki anatagonistyczne:dynamiczna zwrotność ciągła,stabilizacja zwrotna,rytmiczna stabilizacja.3. Techniki rozluźniające:trzymaj- rozluźnij,napnij-rozluźnij.W metodzie tej dużo uwagi poświęcono na szczegółową analizę i terapię chodu z pacjentem. Chód rozłożono na poszczególne fazy i podfazy, w których w przypadku patologii podejmuje się odpowiednie działania hamujące, a następnie ułatwia się uzyskanie prawidłowych reakcji. Prócz tego terapia obejmuje czynności związane z oddychaniem, ruchami języka, połykaniem, czy artykulacją. Metoda ma szerokie zastosowanie w rehabilitacji neurologicznej i ortopedycznej umożliwiając pacjentowi najszybszy powrót do funkcjonowania w życiu codziennym- praca, sport. | |
| BIBLIOGRAFIA: | |
1. Grochmal S, Zielińska-Charszewska S. Rehabilitacja w chorobach układu nerwowego, PZWL Warszawa 1986 2. Kwolek A. Rehabilitacja Medyczna Tom 1 Rehabilitacja kliniczna Urban & Partner Wrocław 2003 3. Talar J. Urazy pnia mózgu kompleksowa diagnostyka i terapia, Wydawnictwo: Katedra i Klinika Rehabilitacji Akademii Medycznej im. L. Rydygiera Bydgoszcz 2002 4. Zembaty A. Kinezyterapia Tom 2, Wydawnictwo „Kasper” Sp. z o.o. 2003 |
Jeśli chcesz zadbać o swoje zdrowie i wyeliminować wszelkie dolegliwości bólowe, skontaktuj się z wykwalifikowanym fizjoterapeutą, który wykonuje zabiegi w ramach usług fizjoterapia poznań, masaż poznań oraz rehabilitacja poznań. Dowiedz się więcej odwiedzając stronę internetową tego specjalisty.