Miesiąc: maj 2023

Na przykład przewlekłe problemy z kręgosłupem szyjnym mogą być powiązane :ze wzmożonym napięciem w obrębie opłucnej która poprzez system więzadeł połączona jest kręgami szyjnymi oraz górnymi żebrami.z dysfunkcją wątroby poprzez swoje więzadło wątrobowo- przeponowe, może przyczyniać się do zmniejszenia ruchomości przepony i zaburzeń oddechowych, co w konsekwencji może prowadzić do większego angażowania pomocniczych mięśni oddechowych m. in. mięśni pochyłych, mięśnia czworobocznego które silnie oddziałują na kręgi szyjne do których się przyczepiają.

Zależności te potwierdzają takie zjawiska jak:
– biotensegracja czyli ogólny rozkład, współzależność i równoważenie wzajemnych naprężeń mechanicznych w ciele
– mechanotransdukcji czyli wpływ sił mechanicznych na zachowania i aktywność komórkową.
Powyższe zjawiska tłumaczą występujące zależności pomiędzy narządami wewnętrznymi, jamami ciała, układem mięśniowo- powięziowo- stawowym, oraz układem nerwowym.
Takie spojrzenie staje się uzasadnionym klinicznie sposobem patrzenia na ciało człowieka, jego zdrowie i dysfunkcje.
Osteopata wykorzystując dłoń jako narzędzie diagnostyczne i terapeutyczne, przywraca odpowiednią ruchomość oraz napięcie co pozwala odzyskać harmonię i zdolność do samoregulacji organizmu. Osteopatia postrzega organizm jako mechanizm zdolny do samo- naprawy, samo- regulacji i koncentruje się nie na patogenezie (czyli powstawaniu choroby), lecz salutogenezie (czyli powstawaniu zdrowia).

Twórcą tego podejścia terapeutycznego był G. Sutherland, który udowodnił, że kości budujące czaszkę człowieka są ciągłym ruchu. Było to zupełnie nowatorskie podejście, gdyż przez szereg lat sądzono, że plastyczność czaszki zanika w momencie zakończenia procesów wzrostowych organizmu. Ruchomość czaszki szczególnie dobrze widać u małych dzieci.
Według badań Sutherlanda również u osobników dorosłych obwód czaszki może ulegać rytmicznym zmianom. Pojawiające się napięcia w obrębie czaszki poprzez szwy czaszki mogą powodować niewielkie zmiany jej obwodu. Zmiany te choć nie przekraczają milimetru lub dwóch mają istotne znaczenie w prawidłowym funkcjonowaniu organizmu. Rytmiczna zmiana obwodu czaszki jest wywoływana przez przepływ płynu mózgowo- rdzeniowego.
W naszym organizmie jest wiele fizjologicznych rytmów np. rytm uderzeń serca (60-80/ min.), rytm wdechów i wydechów (16-18/ min.) wśród wielu innych jest również rytmiczny przepływ płynu mózgowo- rdzeniowego (7-12/ min.).
Określany przez Sutherlanda jako oddech życia „Breath of Life” jest jednym z czynników zapewniających harmonijne funkcjonowanie organizmu. Zakłócenie jego przepływu może być wywołane nawet przez niewielki uraz. Konsekwencje tego zaburzenia mogą być podłożem różnych schorzeń, szczególnie tych o niejasnym i trudnym do zdiagnozowania podłożu. W tych przypadkach często niezastąpiona jest osteopatia czaszkowo- krzyżowa.
Ta część terapii osteopatycznej jak każde działanie lecznicze opiera się na części diagnostycznej oraz terapeutycznej. Za pomocą delikatnych ułożeń rąk w określonych miejscach na czaszce można odnajdywać i wyrównywać napięcia które powstały w wyniku np. urazów lub innych traumatycznych przyczyn. Ten rodzaj terapii jest całkowicie bezbolesny, bezpieczny i bardzo skuteczny. Procesy które zachodzą w obrębie czaszki można przyrównać do systemu hydraulicznego który utworzony jest przez opony mózgowo- rdzeniowe, mózgowie (szczególnie komory mózgu), rdzeń kręgowy, oraz płyn mózgowo rdzeniowy. System ten przenosi siły na całe ciało, aż po kość krzyżową, która jest miejscem przyczepu opony twardej rdzenia kręgowego. Stąd też nazwa tej specyficznej terapii – osteopatia czaszkowo- krzyżowa.
Poza działaniem typowo leczniczym osteopatia czaszkowo- krzyżowa jest narzędziem profilaktycznym wielu problemów zdrowotnych, począwszy od dolegliwości związanych ze statycznym charakterem pracy (np. przy komputerze), chronicznym stresem, kończąc na wzmacnianiu systemu immunologicznego. Pacjent poddający się terapii osteopatycznej, w której wykorzystywane są techniki czaszkowo- krzyżowe, już po pierwszym zabiegu odczuwa wyraźnie efekt terapeutyczny. Osoba taka czuje się witalnie, oraz głęboko zrelaksowana.
Ten rodzaj terapii oddziałuje odruchowo na obwodowy i ośrodkowy układ nerwowy (szczególnie układ nerwowy autonomiczny), przez co można likwidować napięcia oraz reakcje stresowe.

Ten rodzaj terapii jest najbardziej delikatnym i bezpiecznym rodzajem osteopatii stosowanej, stąd szczególnie często osteopatia czaszkowo- krzyżowa jest wykorzystywana w terapii dzieci. Nierzadko zdarza się wręcz spektakularna poprawa zdrowia u pacjenta w wyniku mobilizacji wewnętrznych sił odpowiadających za powstawanie i utrzymywanie zdrowia.
Osteopata w swojej nie ogranicza się tylko do pracy poprzez system czaszkowo- krzyżowy, ale w zależności od wskazań nierzadko ta część może być głównym elementem terapii.

Nie wolno jednak traktować osteopatii czaszkowo- krzyżowej jako panaceum na wszelkie dolegliwości, lecz na pewno jest kolejnym czynnikiem uzupełniającym dopełniającym klasyczne metody leczenia.

Opracował: mgr Paweł Kasprzak

1. Ciało jest całościa.
2. Struktura i funkcja są wzajemnie sprzężone.
3. Ciało ma stałą tendencję do samoleczenia.
4. Główna przyczyna chorób to zaburzenia ukrwienia tkanek na skutek upośledzonej ruchomości [16].

Niebywała skuteczność osteopatii powodowała rosnące zapotrzebowanie na ten sposób leczenia, co zaowocowało w 1892 roku otwarciem przez Stilla pierwszej szkoły w Kirksville w stanie Missouri, pod nazwą American School of Osteopathy (ASO) [10,11,16,17]. W 1898r. powstało pierwsze stowarzyszenie zrzeszające osteopatów o nazwie American Ostopathic Association (AOA). Od 1973 roku osteopatia została uznana jako część pełnoprawnej opieki medycznej w Stanach Zjednoczonych Ameryki. Dzięki temu osoba z tytułem Doctor of Osteopathy (D.O.), lekarz osteopata, ma tam takie same uprawniania co lekarz medycyny, Medical Doctor (M.D.) [7,8]. W Europie tytuł D.O. oznacza Diploma of Osteopathy, czyli dyplomowanego terapeutę koncepcji osteopatycznej, który nie posiada uprawnień lekarza medycyny jeśli nim nie jest. Ze szkoły Stilla wielu absolwentów zostało później nauczycielami tej koncepcji, oraz twórcami nowych metod terapeutycznego oddziaływania byli to m.in.:William Garner Sutherland, twórca osteopatii czaszkowej, zwanej terapią czaszkowo- krzyżową (carniosacral therapy) [9].John Martin Littlejohn, założyciel pierwszej europejskiej szkoły osteopatii w Wielkiej Brytani (1917r.), która istnieje do dziś w niezmienionej nazwie British School of Osteopathy.Drugim europejskim centrum osteopatii po Anglii, stała się Francja, gdzie dr Robert Lavezzari był tam pierwszym lekarzem praktykującym osteopatię (1919r.). Dzięki niemu powołano francuskie stowarzyszenie osteopatyczne, Société Francaise d’Osteopathie (1952r.)

1) Wywiad.
2) Badanie oglądaniem.
3) Badanie funkcjonalne oceniające:ruchy czynne,bierne,oporowe,4) Testy specjalneneurologiczne,ortopedyczne,naczyniowe,osteopatyczne,5) Badanie palpacyjne:warstwowe tkanek,ruchomości kręgosłupa i stawów,pozycja i ruchomość narządów trzewnych.6) Ustalenie dysfunkcji i jej przyczyny.
7) Testy kontrolne, potwierdzające hipotezę i skuteczność leczenia.
8) Optymalnie dopasowana terapia.
9) Zalecenia dla pacjenta:autoterapia poprzez odpowiednie ćwiczenia,profilaktyka,Postępowanie lecznicze jest równie złożone jak diagnostyczne, choć niewątpliwie właściwe określenie dysfunkcji i jej rodzaju jest procesem często trudniejszym niż sama terapia. Cel leczenia to odzyskanie prawidłowej homeostazy struktur i funkcji organizmu charakteryzujących zdrowie. Odbywa się to bez inwazyjnych metod leczniczych, oraz bez farmakoterapii. Stosowane metody terapeutyczne pozostają w harmonii z ludzkim organizmem pomagając osiągnąć stan równowagi. Jest to możliwe dzięki wiedzy i znajomości praw rządzących ciałem człowieka poprzez wnikliwe studiowanie anatomii i fizjologii. Osteopata może leczyć zaburzenia funkcjonalne oddziałując na układ mięśniowo-szkieletowy, nerwowy, oraz układ naczyniowy (krwionośny i chłonny).

Opracował: mgr Paweł Kasprzak

Właściwe ułożenie pacjenta charakteryzuje bezbolesna pozycja wyjściowa do zabiegu. Wprowadzając określone parametry ruchowe ustawia się stawy leżące powyżej i poniżej zablokowania w charakterystycznych pozycjach. Jest to tzw. ryglowanie. Dzięki takiemu ustawieniu chronione są zdrowe odcinki kręgosłupa, a siła impulsu oddziałuje głównie na zablokowany staw. Odpowiedni chwyt terapeuty pozwala kontrolować ustawienie stawów i przebieg zabiegu. Pojawienie się bólu w trakcie wstępnego napięcia testowego, lub innych nieprzyjemnych wrażeń np. zawroty głowy, jest sygnałem do przerwania zabiegu. Manipulacje można wykonać w kierunku zablokowania stawu, lub w kierunku przeciwnym. W każdym przypadku stosowanie tych technik nie może sprawiać pacjentowi bólu. Pchnięcie manipulacyjne musi być wykonane w położeniu krańcowym stawu, przy wybranym luzie tkankowym. Przykładana siła niż może być zbyt duża, a zakres ruchu nie może przekroczyć nigdy granicy anatomicznej [5,8,9,10,11]. Po każdym zabiegu należy wykonać testy kontrolne by sprawdzić poprawność wykonanego zabiegu.

Zabiegi manipulacji nie mają nic wspólnego z tzw. „nastawianiem”, „ustawianiem”, „wstawianiem dysku” itp. Charakterystyczny odgłos określany mianem „trzasku , „kliknięcia”, „strzelenia”, może towarzyszyć uruchomieniu zablokowanego stawu. Należy podkreślić, iż odgłos ten nie jest wyznacznikiem prawidłowo wykonanego zabiegu, a jego brak nie świadczy o nieskuteczności wykonanej terapii. Po dobrze przeprowadzonym zabiegu od razu powraca prawidłowa ruchomość w stawie oraz ustępuje odruchowe wzmożone napięcie mięśni[4,8]. Często cała terapia manualna jest błędnie utożsamiana tylko z tą techniką. Wykonywanie tego typu zabiegów przez różnego rodzaju „kręgarzy”, „znachorów” i innych niewykwalifikowa -nych „czarodziejów” zniekształca prawdziwy obraz terapii manualnej budząc przy tym uzasadniony niepokój świata lekarskiego. Przed stosowaniem tych technik zawsze należy dokładnie zebrać wywiad oraz przeprowadzić badanie fizjoterapeutyczne wykluczając przeciwwskazania. Manipulacje często poprzedzone są technikami mobilizacyjnymi stawów, tkanek miękkich, lub specyficznymi formami masażu.